W wielu rozwiniętych krajach np. w USA i w krajach Unii Europejskiej uznano, że skuteczność zwalczania nowotworów złośliwych jest ważnym wskaźnikiem postępu cywilizacyjnego. W krajach tych wykazano, że ograniczenie zachorowań i poprawa wyników leczenia nowotworów złośliwych możliwe są do osiągnięcia na drodze narodowych programów walki z rakiem. Programy te są finansowane ze środków budżetowych państwa, lub państw członkowskich. Wydzielone środki przeznaczane są na specjalne, populacyjne działania interwencyjne oraz kompleksową modernizację pełnoprofilowych, referencyjnych ośrodków onkologicznych (tzw.comprehensive cancer centers). W USA fundusze na walkę z rakiem uchwala Kongres i przekazuje je do zarządzania Narodowemu Instytutowi Raka (National Cancer Institute). W krajach UE zapisy na temat walki z rakiem znalazły się w Traktacie z Maastricht, zaś środki na realizację programu "Europa Przeciw Rakowi" (Europe Against Cancer) są wydzielone z budżetów państw członkowskich. W roku 1986 grupa ekspertów UE przygotowała "Europejski Kodeks Walki z Rakiem", którego ostatnią wersję przyjęto do realizacji w końcu 1994 roku. Podkreślić w tym miejscu należy, że program UE powstał w czasie, w którym Polska miała już 10 lat doświadczeń w realizacji Programu Rządowego (PR-6), dzięki któremu wydźwignęła się z powojennego, głębokiego zacofania w stosunku do innych krajów Europy. Głównymi celami działań w krajach UE są:
- profilaktyka pierwotna (zwalczanie palenia, nadmiernego picia alkoholu, upowszechnienie diety ubogiej w tłuszcze zwierzęce, a bogatej w warzywa i owoce),
- profilaktyczne badania masowe, a zwłaszcza badania typu przesiewowego (skryningowego) dla wykrycia wczesnych raków piersi, szyjki macicy, a także okrężnicy, odbytnicy i gruczołu krokowego,
- dostępność do metod wczesnej diagnostyki,
- szerokie upowszechnianie naukowo udowodnionych metod skutecznego leczenia,
- dostępność do opieki paliatywnej i terminalnej ( w ostatniej fazie choroby nowotworowej).
Poza wyżej wymienionymi celami priorytetowymi, eksperci UE uznają potrzebę programów narodowych, obejmujących również problematykę ściśle związaną z realiami danego kraju (późne rozpoznawanie, brak powszechnej, szybkiej dostępności do standardowych metod diagnostyki specjalistycznej i standardowych metod leczenia skojarzonego).
